Ο Στέλιος Ελληνιάδης γράφει για τον Δημήτρη Μητροπάνο

Ο Στέλιος Ελληνιάδης γράφει ένα ωραίο κείμενο στο blog  του για τον Δημήτρη Μητροπάνο

από το blog

http://elliniadis.wordpress.com/


Written by ΣΤΕΛΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΑΔΗΣ

Απριλίου 23, 2012 στις 11:39

Αναρτήθηκε στις ΑΡΘΡΑ
Δημήτρης Μητροπάνος: Κάνε κάτι να χάάάάσω το τρένο…

Πρωτάκουσα τον Μητροπάνο να τραγουδάει, στο Στορκ, ένα από τα πιο κυριλέ κοσμικά μαγαζιά της καλής εποχής της «παραλίας», στον Άγιο Κοσμά, με το μεταξωτό πουκάμισο ανοιχτό, όπως ταίριαζε στα λαϊκά παιδιά, τύπου Πουλόπουλου. Με τη διαφορά ότι ο Μητροπάνος είχε κρεμασμένο στο στήθος του από μια χρυσή αλυσίδα ένα μικρό σφυροδρέπανο αντί για το κλασικό σταυρουδάκι!

Το ξάφνιασμα ήταν ευχάριστο αν και δεν κόλαγε καθόλου με την πελατεία και τις σαμπάνιες. Αυτός έχει τη δική του, είπα μέσα μου. Εξάλλου, ο λόγος που μου άρεσε δεν είχε καμία σχέση με τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Είχε να κάνει με την ερμηνεία του. Και το στιλ του. Απλό και λιτό στο πάλκο και την πίστα, της σχολής Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Διονυσίου.
Ήμουν τότε διευθυντής ρεπερτορίου στη δισκογραφική εταιρία CBS και βασικό μέρος της δουλειάς μου ήταν να παρακολουθώ από κοντά ό,τι συνέβαινε στο χώρο του τραγουδιού, προσπαθώντας να επισημάνω τα μουσικά ρεύματα που αναδύονταν και τις τάσεις του κοινού, να εντοπίσω ταλέντα και να κλείσω συνεργασίες.
Από τα ραδιόφωνα, τα μπουζουξίδικα, τα καφενεία, τις ταβέρνες και τα ταξί όλης της χώρας ξεχυνόταν η φωνή του Μητροπάνου με ένα λαϊκό τραγούδι, αλλιώτικο, μπαλαντοειδές, ερωτικό, σπαρακτικό, «καψούρικο» που, όμως, δεν είχε το φτηνό, το «χύμα» των καψουροτράγουδων που βρίσκονταν στον αντίποδα των «πολιτικών» τραγουδιών και των εμβατηρίων που είχαν κατακλύσει ορμητικά τα γήπεδα, τις μπουάτ και τα δισκοπωλεία στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Κάνε κάτι, λοιπόν, να χάάάάσω το τρένο…
Όταν το πρωτάκουσα, ένιωσα ότι είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα λαϊκά τραγούδια νέου τύπου, που ξεπηδάνε μέσα από τα μπουζουξίδικα στις Τζιτζιφιές. Πιο βαρύ από τα ελαφρολαϊκά της Μαρινέλλας που πήραν το πάνω χέρι στα χρόνια της δικτατορίας και πιο ελαφρύ από τα ζεϊμπέκικα που τραγουδούσε ο Διονυσίου λίγο πιο κάτω.
Το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν του Τάκη Μουσαφίρη, που ήταν ίσως ο πιο εμπορικός τραγουδοποιός της εποχής, αλλά και ο πιο αντιφατικός. Δούλευε μαέστρος στα μπουζουξίδικα και έγραφε τα πιο σοκαριστικά σουξέ της εποχής όπως το κραυγαλέο «Ατάκα κι επί τόπου» που τραγούδησε η Δούκισσα. Μέσα το, όμως, κρατούσε ζωντανό τον άλλο του εαυτό, τον τραγουδιστή που με την κιθάρα του έλεγε ερωτικές μπαλάντες στις μπουάτ. Στον Μητροπάνο, ο Μουσαφίρης βρήκε τον ιδανικό ερμηνευτή των συνθέσεών του, γιατί ο Τρικαλινός μπορούσε να τραγουδήσει τα πιο ντιρέκτ ερωτικά τραγούδια, τα τραγούδια με σλόγκαν που αποτελούσαν ειδικότητα του Γιαννιώτη δημιουργού, χωρίς τη χροιά του «καψούρικου». Με τα τραγούδια του Μουσαφίρη («Πες μου που πουλάν καρδιές», «Σε μια στοίβα καλαμιές», «Τι το θες το κουταλάκι να μου δίνεις το φαρμάκι…» κ.ά.) και τα συγγενή τραγούδια του Σπύρου Παπαβασιλείου («Καλοκαίρια και χειμώνες» κ.λπ.) ο Μητροπάνος απογειώνεται. Μέχρι τότε, ο Μητροπάνος έχει κάνει επιτυχίες, αλλά σκόρπιες μέσα σε μια δεκαετία. Σ’ αυτή τη διετία,’76-’77, ο Μητροπάνος σαρώνει με ριπές επιτυχιών και καθιερώνεται σαν μονάδα με προσωπικό ύφος και ρεπερτόριο.
Αυτή η περίοδος που είναι ίσως η σημαντικότερη στην καθιέρωσή του, έκτοτε υποτιμάται από τους δημοσιογράφους και βιογράφους του. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ένα διπλό άλμπουμ που εκδίδει το 1985 η Polygram με την οποία συνεργαζόταν μέχρι το 1987, στο μακροσκελές βιογραφικό του σημείωμα, με την υπογραφή Λ. Τ., αυτή η περίοδος των μεγάλων επιτυχιών του και της καθιέρωσής του μεταξύ των βαρέων βαρών του λαϊκού τραγουδιού αποσιωπάται εντελώς. Το ίδιο συμβαίνει σε μεταγενέστερες αναδρομές, ενώ υπερτονίζεται η συνεργασία του με «έντεχνους» δημιουργούς. Είναι μέρος ενός καινούργιου «ίματζ» που λατρεύει τον λαϊκό Μητροπάνο, αλλά για να το ομολογήσει χρειάζεται άλλοθι.
Το 1983, στο πλαίσιο των συναυλιών που οργανώναμε, με το «ντέφι», στο θέατρο Λυκαβηττού με Γαβαλά, Αλεξίου, Αγγελόπουλο, Γλυκερία, Βιτάλη, Παπάζογλου κ.ά., με στόχο να προβάλλουμε το λαϊκό τραγούδι που δεχόταν πυρά από τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα και μια μερίδα των «εντέχνων» που αισθάνονταν παραγκωνισμένοι από τη δημοτικότητά του, παρουσιάσαμε και τα τραγούδια του Τάκη Μουσαφίρη με βασικούς ερμηνευτές τον Δημήτρη Μητροπάνο και την Πίτσα Παπαδοπούλου. Παρ’ όλο που ο Μητροπάνος είχε ήδη στο ενεργητικό του πολλές επιτυχίες, ξεκινώντας από τη «Θεσσαλονίκη» και τον «Ξενύχτη» του Ζαμπέτα, το «Δώσε μου φωτιά» των Μανισαλή-Ψυχογιού, το «Ο χάρος βγήκε παγανιά» του Μούτση, τα «Κύθηρα» του Κατσαρού κ.ά., ώς την πληθώρα των πετυχημένων τραγουδιών του Μουσαφίρη, το κατεστημένο των ΜΜΕ τον θεωρούσε περιθωριακό και τον σνόμπαρε μέχρι που τραγούδησε Θεοδωράκη και Τόκα. Με αυτά, όμως, τα λαϊκά τραγούδια της δεκαετίας του ’60 και του ’70, ο Μητροπάνος υπενθύμιζε σε όλους, μέχρι το τέλος, ότι ήταν και παρέμεινε ένας αυθεντικός λαϊκός τραγουδιστής.

Το παιδί από τα Τρίκαλα
Με την «αποχώρηση» του Δημήτρη Μητροπάνου επισπεύδεται το κλείσιμο μιας σημαντικής περιόδου του ελληνικού τραγουδιού. Η περίοδος της συνύπαρξης των δύο μεγάλων συγκοινωνούντων ρευμάτων, του λαϊκού τραγουδιού του Τσιτσάνη και του Ζαμπέτα και του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη. Περίοδος που δεν χαρακτηρίστηκε μόνο από τους μεγάλους συνθέτες και στιχουργούς, αλλά και από τους σπουδαίους ερμηνευτές που έδωσαν σάρκα και οστά στα τραγούδια και τα μετέφεραν στους «ώμους» τους από τις λαϊκές γειτονιές ώς τα πέρατα της οικουμένης.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος διακρίθηκε για την ευχέρειά του όχι μόνο να χρωματίζει πλούσια τα τραγούδια που του ανέθεταν οι συνθέτες να ερμηνεύσει, αλλά και να διεισδύει βαθιά στον συναισθηματικό κόσμο των ακροατών του. Από τον Άκη Πάνου στον Τάκη Μουσαφίρη και τον Σπύρο Παπαβασιλείου και από τον Δήμο Μούτση στον Απόστολο Καλδάρα, τον Μάριο Τόκα και τον Χρήστο Λεοντή, ο Μητροπάνος άφηνε το ευδιάκριτο στίγμα του, χωρίς περιττούς «θορύβους», πάντα ουσιαστικός σε ένα δρόμο που διάλεξε, ξεκινώντας από τα Τρίκαλα, και ακολούθησε με συνέπεια επί δεκαετίες, παρ’ όλη την πολύχρονη ταλαιπωρία του από σοβαρά προβλήματα υγείας. Αναμφίβολα, έφυγε πολύ νωρίς, στα 64 του χρόνια, ένα από τα πιο αγαπητά και ταλαντούχα παιδιά του ελληνικού τραγουδιού.

Στέλιος Ελληνιάδης

Υ.Γ. Γιατί φεύγουν νωρίς;
Με προσδόκιμο ζωής τα 76,8 χρόνια για τους άντρες στην Ελλάδα, οι καλλιτέχνες μας του τραγουδιού πεθαίνουν με μέσους όρους Περού, Ινδίας και Υεμένης. Τουλάχιστον 25 από τους σημαντικότερους συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές εγκατέλειψαν –εκούσια ή ακούσια- τα εγκόσμια σε ηλικίες δημιουργικές, κάτω από τα 70 χρόνια. Ο Δημήτρης Λάγιος και ο Νικόλας Άσιμος στα 39, ο Παύλος Σιδηρόπουλος 42, ο Μάνος Λοΐζος 45, ο Μανώλης Αγγελόπουλος και ο Μανώλης Χιώτης 50, ο Μάριος Τόκας 54, ο Γιάννης Παπαϊωάννου 59, ο Νίκος Παπάζογλου 63, ο Δημήτρης Μητροπάνος 64, ο Στράτος Διονυσίου και ο Πάνος Γαβαλάς 66, ο Γιώργος Ζαμπέτας και ο Άκης Πάνου 67, ο Απόστολος Καλδάρας 68, ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Μάνος Χατζιδάκις 69 και ο Στέλιος Καζαντζίδης 70. Μαζί τους και μερικοί από τους σημαντικότερους ποιητές-στιχουργούς, όπως ο Δημήτρης Χριστοδούλου 47, ο Άκος Δασκαλόπουλος 51 και ο Μανώλης Ρασούλης 66. Και βέβαια, σπουδαίες γυναίκες τραγουδίστριες, όπως η Φλέρυ Νταντωνάκη 61, η Βίκυ Μοσχολιού 62, η Ρίτα Σακελλαρίου 65 και η Δούκισσα 69, με προσδόκιμο ζωής για τις γυναίκες στην Ελλάδα (προ μνημονίου) τα 82,06 χρόνια. Ζωές συντομότερες από το αναμενόμενο, αλλά πολύ πιο πάνω από τις παλαιότερες και πιο άτυχες Στέλλα Χασκίλ και Μαρίκα Νίνου που, στη δεκαετία του ’50, έφυγαν στα 36 και 39 αντίστοιχα. Αν σ’ αυτούς προσθέσει κανείς και τους μουσικούς που πέθαναν νωρίς, η λίστα μεγαλώνει πολύ. Αιτία θανάτου, στην πλειοψηφία τους, καρκίνος και καρδιά. Τελικά, η επιτυχία, από μόνη της, δεν εξασφαλίζει τη μακροζωία. Ούτε, όμως, και η μουσική!

-------------------------------------------------------------------------

Συμπλήρωμα από ένα ακόμα άρθρο για την συνεργασία Μητροπάνου Μουσαφίρη που βρήκα στο mygreek.fm 

Blog : vinylmaniac

Δημήτρης Μητροπάνος-Τάκης Μουσαφίρης: Μια στοίβα...σουξέ

|

12 April 11, 02:20

 
Στα τέλη του 1973, ο Δημήτρης Μητροπάνος συμπληρώνει έξι χρόνια στη δισκογραφία κι έχει ήδη αρκετές επιτυχίες στο ενεργητικό του. Έχει τραγουδήσει Δήμο Μούτση στον « Άγιο Φεβρουάριο » και Γιώργο Κατσαρό στο « Δρόμο για τα Κύθηρα », αλλά και συνθέτες με πιο λαϊκό χρώμα. Παρόλα αυτά, ακόμη δεν έχει κάνει το μεγάλο «μπαμ»…

Κάποια στιγμή, ο γαμπρός του θα του μιλήσει για ένα νέο παιδί από τα Γιάννενα που λέει κάποια τραγούδια σ’ ένα ταβερνάκι και του αρέσει πολύ. Ένα βράδυ θα παν εκεί και θα γνωριστούν από κοντά. Αυτό το παιδί λέγεται Τάκης Μουσαφίρης κι εκτός του ότι τραγουδάει, γράφει μουσική και στίχους. Αρχίζει η ανταλλαγή επισκέψεων και η πρώτη συνεργασία δε θ’ αργήσει να έλθει…

Το πρώτο κομμάτι που παίζει ο Μουσαφίρης στον Μητροπάνο, μέλλει να γίνει μιαν από τις πιο διαχρονικές κι αγαπημένες επιτυχίες της καριέρας του: «Πες μου πού πουλάν καρδιές». Το συγκεκριμένο τραγούδι μαζί με άλλα δύο του δημιουργού θα συμπεριληφθεί στο άλμπουμ « Κυρά ζωή » που θα κυκλοφορήσει το 1974 κι από τότε μέχρι και το 1989 οι δυο τους θα υπογράψουνε πολλά και μεγάλα σουξέ: «Κάνε κάτι να χάσω το τρένο», «Σε μια στοίβα καλαμιές», «Σ’ αγαπώ ακόμα», «Τι το θες το κουταλάκι», «Το σ’ αγαπώ το κρατάω για σένα» κ.α.

Ο Μουσαφίρης θα δίνει το παρών σε όλες τις δισκογραφικές δουλειές του Μητροπάνου μέχρι και το 1980 (συνήθως «παρέα» με τον αείμνηστο Σπύρο Παπαβασιλείου ), όταν ο τραγουδιστής θα κάνει μια «στροφή» στην καριέρα του και θα προσεγγίσει έντεχνους συνθέτες όπως ο Γιώργος Χατζηνάσιος , ο Σταύρος Κουγιουμτζής και ο Μίκης Θεοδωράκης . Ωστόσο, θα συμμετάσχει με τέσσερα τραγούδια στο δίσκο του δημιουργού «Ακόμα μια μέρα» το 1984 και το 1986 θα έλθει η στιγμή για την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο « Αγάπη μου αγέννητη » με επιτυχίες όπως το ομότιτλο, «Οι ξενύχτες» και το «Άκου»…

Θα μεσολαβήσει μια συμμετοχή του Μητροπάνου στο άλμπουμ του Μουσαφίρη «Καινούργια χρώματα» το 1988, το οποίο περιλαμβάνει παλαιότερες επιτυχίες του συνθέτη και στιχουργού με τη μορφή ποτ-πουρί και το Φεβρουάριο του 1989 θα συνεργαστούνε για δεύτερη και τελευταία ως σήμερα φορά σ’ έναν ολόκληρο δίσκο. Τίτλος « Εμείς οι δυο », πωλήσεις άνω των 50.000 αντιτύπων και ο «Χιονάνθρωπος» σημαδεύει ανεξίτηλα την κοινή τους πορεία…

Έκτοτε, ο Μητροπάνος θα στραφεί σε πιο «έντεχνους» δρόμους και θα κάνει ουσιαστικά μια δεύτερη μεγάλη καριέρα τραγουδώντας Μάριο Τόκα, Γιάννη Σπανό, Θάνο Μικρούτσικο κ.α. Ωστόσο, η φιλία του με τον Μουσαφίρη θα παραμείνει ανέγγιχτη από το χρόνο και το 2008, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική επαφή ο δημιουργός θα του δώσει δύο τραγούδια για το άλμπουμ του «Στη διαπασών», το οποίο κυκλοφορεί λίγο μετά τη μεγάλη περιπέτεια υγείας που πέρασε…

Συνολικά, ο Δημήτρης Μητροπάνος ηχογράφησε σε πρώτη εκτέλεση 53 τραγούδια του Τάκη Μουσαφίρη (δεν περιλαμβάνονται οι δεύτερες εκτελέσεις που υπάρχουνε στα «Καινούργια χρώματα»). Αυτά κατά χρονολογική σειρά είναι τα εξής:

1974: «Πες μου πού πουλάν καρδιές», «Πες μου τι κρατώ», «Ξεκινήσαμε πρωί», «Καρδιά βαλαντωμένη».

1975: «Της ζωής το μαγαζί», «Το μικρό παιδί».

1976: «Ότι πιάνω εγώ στα χέρια», «Όλοι μου λένε», «Κάνε κάτι να χάσω το τρένο», «Σε μια στοίβα καλαμιές».

1977: «Σ’ αγαπώ ακόμα», «Τι το θες το κουταλάκι», «Ο μοναχογιός του πόνου», «Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις», «Πώς παγώσαν οι ώρες», «Δε με νιώθει ο χάρος».

1978: «Δειλινά», «Το σ’ αγαπώ το κρατάω για σένα», «Τι έντεκα, τι δώδεκα».

1980: «Σ’ αγαπώ σου λέω», «Εμένα δε μ’ αγάπησε κανείς», «Πού πας κορίτσι μου πού πας», «Αγάπη μου», «Βράδιασε», «Περιμένω».

1984: «Το Σαββατόβραδο», «Έτσι τον είδα τον αητό», «Όταν ξημερώνει γιορτή», «Μαύρη πολιτεία».

1986: «Λαϊκά τραγούδια θα λέω μια ζωή», «Τ’ όνομά σου», «Αγάπη μου αγέννητη», «Δε θέλω κοντά μου κανένα», «Οι ξενύχτες», «Οι νύχτες φωτιές που με καίνε», «Θα πάρω το ίδιο το τρένο», «Οι μοναχικοί», «Εργένης στου Γκύζη», «Έτσι μου ‘ρχεται να…», «Το γράμμα», «Άκου».

1989: «Εμείς οι δυο», «Τόσο πολύ σ’ αγαπάω», «Χιονάνθρωπος», «Εσύ τη ζωή σου την έφτιαξες», «Ένας πρώην Θεός», «Μήπως δεν έπρεπε να φύγω», «Μόνο κοντά σου», «Κάθε Σεπτέμβρη», «Μόνο εγώ το ξέρω (Μη ρωτάς αν σ’ αγαπάω)», «Τι όμορφα που μ’ αγαπάς».

2008: «Ο μονομάχος», «Αγάπη μου την άλλη φορά».

Ενδιαφέρουσα πρόταση από δύο σημαντικές προσωπικότητες

Ενδιαφέρουσα πρόταση από δύο σημαντικές προσωπικότητες

Γιώργος Κοντογιώργης, Καθηγητής

Σταύρος Ξαρχάκος, Συνθέτης

 

  

 

 

Κυριακή, 29 Απριλίου 2012

Εξαφανίστε τους πολιτικούς πρωταίτιους της καταστροφής.

Ανοιχτή επιστολή προς τους Έλληνες από τους Σταύρο Ξαρχάκο και Γιώργο Κοντογιώργη

Αισθανόμαστε ότι έχουμε χρέος ως πολίτες αυτής της χώρας, να απευθυνθούμε στους συμπολίτες μας, να τους διατυπώσουμε τη γνώμη μας και να τους καλέσουμε να συνειδητοποιήσουν ότι το ελληνικό πρόβλημα έχει ως πρωτογενή αιτία το ιδιοτελές όσο και δυναστικό κράτος, που....
εγκατέστησε το κομματικό σύστημα στη χώρα από τη δεκαετία του 1980. Ότι δηλαδή η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την άρση των πυλώνων  που οδήγησαν στην καταστροφή: Οι οποίοι είναι: η κομματική ιδιοποίηση του πολιτικού συστήματος, το δυναστικό και εκφαυλισμένο κράτος και η νομοθεσία που θεσμοθετεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Να αντιληφθούν, επομένως, ότι η λύση δεν βρίσκεται στην εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, αφού η πολιτική τάξη εξάντλησε τα όριά της: ούτε θέλει ούτε μπορεί να αλλάξει και μάλιστα να υπερβεί τον εαυτό της.

            Δύο χρόνια από τη στιγμή που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έριξε τη χώρα στο λάκκο των λεόντων, η πολιτική τάξη δεν έπραξε το παραμικρό όχι μόνο για να άρει τα αίτια της κρίσης, που στο σύνολό της δημιούργησε, αλλά και για να δείξει την παραμικρή διάθεση μεταμέλειας και αλλαγής πορείας. Διαγκωνίζεται πάνω στα συντρίμμια της χώρας για να υφαρπάσει τη λαϊκή νομιμοποίηση με ψευδή διλήμματα του τύπου "μνημόνιο ή χρεωκοπία", "ευρώ ή δραχμή", "σταθερότητα ή ακυβερνησία", ενώ είναι απολύτως βέβαιο ότι η χώρα δεν θα αποφύγει ούτε τη χρεωκοπία ούτε ίσως την επάνοδο στη δραχμή, εάν δεν αρθούν τα αίτια της κρίσης.

            Η Ελλάδα της δημιουργίας και του πολιτισμού είναι όμηρος των ολιγαρχικών συμμοριών που ύφανε η πολιτική τάξη στο σύνολο του κράτους, οι οποίες τη λυμαίνονται και τη σπιλώνουν. Συνένοχες στον κατήφορο αυτό, είναι τόσο οι "μνημονιακές" δυνάμεις, που έριξαν τη χώρα βορά στη διεθνή των αγορών, όσο και οι "αντι-μνημονιακές" δυνάμεις, το σύνολο σχεδόν της πολιτικής τάξης.

            Η ελληνική κοινωνία παρίσταται μάρτυρας μιας άγονης αντιπαράθεσης των πολιτικών δυνάμεων, που επικεντρώνεται στο σύμπτωμα -στα υπέρ ή κατά του μνημονίου-, προκειμένου να αντιπαρέλθουν το πραγματικό πρόβλημα, δηλαδή την άρνησή τους να εναρμονισθούν με το συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας.

            Υπεραμύνονται με πάθος τα προκλητικά τους προνόμια, τις ευφάνταστες ασυλίες τους, το "δικαίωμά" τους να μην υπάγονται στη δικαιοσύνη, να διαπλέκονται με σκοπό τη διαφθορά, να μην αγγίζουν τη δημόσια διοίκηση και τη δικαιοσύνη για να την χρησιμοποιούν προς όφελος των ιδίων και της "πολιτικής τους πελατείας", με την κάλυψη του ίδιου του Συντάγματος. Η κοινωνία των πολιτών έχει αναδειχθεί στον πρωταρχικό και μείζονα εχθρό του συνόλου της πολιτικής τάξης.

            Έχοντας επίγνωση της εμμονής αυτής της πολιτικής τάξης να μην αγγίξει, μέχρι σήμερα, το απεχθές της σύστημα, η ελληνική κοινωνία δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αναζητήσει τρόπους ώστε πολιτικοί και κράτος να αισθάνονται καθημερινά την ανάσα της. Να πιστέψει ότι η αλλαγή του μίγματος της ακολουθούμενης πολιτικής, θα διέλθει, σε πρώτη φάση, μόνο από τον εξαναγκασμό της πολιτικής τάξης να εναρμονισθεί με το κοινό συμφέρον, δηλαδή με την κατάλυση του λεηλατικού της καθεστώτος. Και στη συνέχεια, με την ανάκτηση μέρους, τουλάχιστον, της πολιτικής της κυριαρχίας, με την θεσμική συνεκτίμηση της βούλησής της στο πολιτικό σύστημα, με την καθιέρωση του "ελέγχειν" και του "ευθύνειν" του πολιτικού προσωπικού, για τα πεπραγμένα του. Να αντιληφθεί, τελικά, ότι η παντοδυναμία της κομματοκρατίας και των αγορών συναρτάται άμεσα από τον δικό της αποκλεισμό από το πολιτικό σύστημα. Σε τελική ανάλυση, η κοινωνία ως ο λόγος ύπαρξης και της πολιτικής τάξης και των αγορών.

            Οι εκλογές, παρόλον ότι γίνονται με σημαδεμένα χαρτιά και με προκλητικά αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις, δίνουν τη μοναδική δυνατότητα στην κοινωνία των πολιτών να εξαφανίσει τους πολιτικούς πρωταίτιους της καταστροφής, να εξαναγκάσει την πολιτική τάξη, θέτοντάς την σε κατ'οίκον περιορισμό, να αλλάξει άρδην ή, εάν όπως όλα δείχνουν, επιλέξει την αντίσταση, να την οδηγήσει στην κατάρρευση, προκειμένου, πριν να είναι αργά, να έρθουν στο προσκήνιο δυνάμεις που θα οδηγήσουν στην υπέρβαση του δυναστικού καθεστώτος.

            Είναι προφανές πια ότι η πολιτική τάξη αποτελεί την μείζονα απειλή. Η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή 'Ενωση και στο ευρώ, η αποτροπή της περαιτέρω εξαθλίωσης και της ταπείνωσης της κοινωνίας, η ίδια η ύπαρξη της χώρας, διέρχονται αποκλειστικά από την υπέρβαση του συστήματος που θεσμοθετεί την κομματοκρατία και το δυναστικό κράτος.

            Η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη από ένα μνημόνιο εναντίον του κράτους και όχι εναντίον της κοινωνίας. Διότι εάν αυτό δεν συμβεί, ακόμη και αν η ελληνική κοινωνία προσφέρει δωρεάν την εργασία της ή τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, ουδείς θα αποδεχθεί να επενδύσει στο μέτρο που θα γνωρίζει ότι τον αναμένουν τα πιράνχας της γραφειοκρατικής ιδιοποίησης, της διαπλοκής και της διαφθοράς να τον κατασπαράξουν.  Εκτός και αν η Ελλάδα μεταβληθεί σε "μη χώρα", σε ομοίωμα κράτους, χρήσιμο ως προνομιακή χωματερή της διεθνούς των αγορών, για τις ενδο-ευρωπαϊκές ηγεμονικές διεργασίες και ως "χώρος" πρόσφορος στα διεθνή παίγνια.

            Η ελληνική κοινωνία οφείλει να γνωρίζει ότι, στο πλαίσιο αυτό, θα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε μια νέα προσφυγιά και στην οριστική της εξαθλίωση και υποτέλεια.

Αθήνα, 27/4/2012
Οι υπογράφοντες


Γιώργος Κοντογιώργης, Καθηγητής

Σταύρος Ξαρχάκος, Συνθέτης  

Από εδώ

http://hassapis-peter.blogspot.com/2012/04/blog-post_7982.html

Η miss Barby της πολιτικής Εύα Καϊλή

Μία από τις ομορφότερες βουλευτίνες της "απερχόμενης?" βουλής η κυρία Εύα Καϊλή, στόλισε με την ευγενική ομορφιά της το κοινοβούλιο τα τελευταία χρόνια। Επειδή με όσα γίνονται, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι την επόμενη περίοδο θα βρίσκεται ανάμεσα στους εκλεγμένους, ας χαρούμε λοιπόν, με όσο χαμόγελο έχει απομείνει, λίγη από την θέα της ομορφιάς της και ας διαβάσουμε παράλληλα το βιογραφικό της όπως αυτό αναφέρεται στο προσωπικό της site

και μην ξεχνάτε.... μια Ευα είναι πάντα Ευα, την απιστία έχει στην φλέβα και το μήλο ανά χείρας



ΒIΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου στην Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας της Αλέξανδρος, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, αποφοίτησε από το Ζωγράφειο και είναι διπλ. Μηχανολόγος - Ηλεκτρολόγος Μηχανικός της Π.Σ. του ΑΠΘ, η μητέρα της Μαρία Ιγνατιάδου από τη Μικρά Ασία μεγάλωσε στην Ημαθία, ενώ η μικρότερη αδελφή της Μανταλένα, είναι τελειόφοιτη της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.

Το 2008 έγινε μέλος της ΕΣΗΕΑ, Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στον τομέα ειδήσεων και ενημέρωσης του Mega Channel από το 2004 έως το 2007, παρουσιάζοντας τις μεσημβρινές και απογευματινές ειδήσεις του Σαββατοκύριακου. Σπούδασε στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας το 2005.Το 2008 απέκτησε τίτλο Διεθνολόγου από το μεταπτυχιακό τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά το 2007. Είναι διπλωματούχος Αρχιτέκτων Μηχανικός, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Φοίτησε στο 38ο Δημοτικό, στο 13ο Γυμνάσιο και το 1ο Λύκειο Θεσσαλονίκης.

Το 2002 εκλέχθηκε Δημοτική Σύμβουλος Θεσσαλονίκης, ως η νεότερη υποψήφια. Διετέλεσε γραμματέας του πρώτου Νομαρχιακού Συμβουλίου Νέων Θεσσαλονίκης το 2003. Πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ 2001-2002. Από το 1992 υπήρξε μέλος της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, μέλος της ΠΑΜΚ, της ΠΑΣΠ, και γραμματέας τοπικής οργάνωσης νεολαίας κέντρου Θεσσαλονίκης.

Οι δραστηριότητες της ως δημοτικής συμβούλου Θεσσαλονίκης, επικεντρώθηκαν σε θέματα νεολαίας, αθλητισμού, αρχιτεκτονικής, πολιτισμού και κοινωνικής πολιτικής. Υπήρξε μέλος της επιτροπής Δημητρίων, αλλά και του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπως και της “Παναγίας Σουμελά”, ενώ παράλληλα είναι ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Νέων για τα Ηνωμένα Έθνη από το 2005, και της Μ.Κ.Ο. Κ.Ε.Α.Ν. Κυττάρου Εναλλακτικών Αναζητήσεων Νέων Θεσσαλονίκης, που δραστηριοποιείται σε θέματα περιβάλλοντος και πράσινης ανάπτυξης, όπως και νέων τεχνολογιών.

Στις εθνικές εκλογές του 2007 εκλέχθηκε βουλευτής της Α’ Θεσσαλονίκης και είναι η νεότερη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Ενώ, το 2004 ήταν η νεότερη υποψήφια Βουλευτής που εκλέχθηκε, αλλά δεν ανέλαβε, καθώς ήταν επιθυμία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου, να κρατήσει την έδρα της Θεσσαλονικης.
Επανεξελεγει βουλευτης του κυβερνωντος κομματος το 2009.

Απο το 2007 είναι μέλος της Επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, του Σ.Α.Ε., Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού. Εως το 2009, ηταν μελος του ΟΣΕΠ, Οργανισμού Συνεργασίας Ευξείνου Πόντου. Εκτοτε ειναι μελος της κοινοβουλευτικης αντιπροσωπιας του ΝΑΤΟ και εχει συμμετασχει σε πολλες αποστολες στο εξωτερικο, ενω παραλληλα ειναι και μελος της υποεπιτροπης για την Μεσογειακη συνεργασια, του ΝΑΤΟ.

Η Διευθυνση Διεθνών Υποθέσεων και Ελληνισμού της Διασποράς, κατα την συγκροτήση Ομάδων Φιλίας της Βουλής των Ελλήνων με τα Κοινοβούλια των χωρών της Αλλοδαπής, ορισε την Εύα Καϊλή να συμμετέχει ως μέλος στην σύνθεση των Ομάδων αυτων για την Αυστραλία και τις ΗΠΑ.

Εκτος των αλλων, τα τελευταια χρονια η Ευα και οι συνεργατες της, ανέπτυξαν ένα δίκτυο φίλων μέσω του διαδικτύου που λαμβάνει πρωτοβουλίες για εθελοντικές δράσεις, με εργαλεία το site, το blog της το twitter και το facebook.

Facebook: http://www.facebook.com/Kaili.Eva
http://facebook।com/evakaili.gr
www.evakaili.gr







Αποθηκεύστε τις φωτογραφές για να τις απολαύσετε σε φυσικό μέγεθος